In zijn voorbereiding op la Marmotte ging Wiebe op hoogtestage in zijn eigen slaapkamer. Nu doet hij verslag van het resultaat. Hoe is het hem vergaan tijdens deze legendarische granfondo?
Generale repetitie: Cobbles ride
Het vorige artikel schreef ik een week na de laatste nacht in de hoogtetent. Om precies te zijn was dit eerste Pinksterdag van dit jaar, en de dag van de Cobbles ride. Om me goed voor te bereiden had ik gekozen voor een weekje rust. Wel een beetje fietsen, maar niet meer dan woon-werk verkeer en deelname aan de zomeravondcompetitie in Tilburg. Voor de Cobbles ride had ik bijna drie volledige dagen rust genomen, goed gegeten en gedronken. Geen alcohol of laat op blijven, maar ontspannen en vroeg naar bed.
Vol vertrouwen naar de Marmotte
Oordeel zelf, mijn Strava data liegen er niet om, en mijn Garmin was het ermee eens. Nog nooit had ik sneller solo een 100 mijlsrit afgelegd. Toen ik in 2019 deel nam aan Milaan San-Remo reed ik iets sneller, maar dat was wel grotendeels in een peloton van 200 man. Ik heb tijdens de Cobbles ride 164 kilometer binnen 5 uur afgelegd met een gemiddeld vermogen van 266 Watt en voor wie het wil weten, dit was normalized power.
Maar naast de cijfertjes was het mooiste resultaat uit deze rit het gevoel. Ik was na vier uur doorstampen nog steeds in staat om voluit te geven. Ik ben absoluut niet tot aan het gaatje gegaan, de hele rit niet eigenlijk. Tijdens de rit was ik ook in staat om mijn herstelmomenten te pakken. Vergelijken met wat een prof doet moet je dit natuurlijk niet doen. De motor van een profwielrenner is wat groter dan een fanatieke wielertoerist als ik. Toch, een gemiddeld vermogen van 3,4 watt per kilogram lichaamsgewicht is best aardig over deze afstand.
Knallen in de alpen
Waar het natuurlijk om gaat is de vraag hoe de Marmotte is gegaan. Nou, dat was me een avontuur! Er stond een rit van 185 kilometer met 5433 hoogtemeters op het menu dit jaar. Met zo’n 7000 starters zou ik vast niet laatste zijn, maar ik wist van begin af aan ook al wel dat ik niet de eerste zou zijn. Wanneer je 186cm lang bent en bijna 80 kilo weegt, mag je er gerust vanuit gaan dat zo’n pocketklimmer van 155cm en 55 kilo een stuk rapper en gemakkelijker een klim op rijdt. Ik maakte me geen illusies en ging vooral voor de ervaring en de eerste deelname. De kennis en de ervaring van de finale repetitie in de Cobbles ride gaven me genoeg zelfvertrouwen dat ik de eindstreep zou kunnen halen.
Over de Col de la Croix-de-Fer
En dan komt de start. Rustig aan, denk je in je hoofd. Nou vergeet dat maar, want er werd idioot hard gereden in de aanloop naar de Col de la Croix-de-Fer. Snelheden van boven de 50km/u maakten dat we binnen een half uur aan de voet van de klim waren. Rust vinden op de klim lukte wel aardig. Ik had me voorgenomen om rond de 250 watt te blijven rijden tot de top, en dat kon ik goed volhouden. Met een wattagemeter klimmen is een stuk gemakkelijker als je weet waar je grenzen liggen.
De Croix-de-Fer is een klim van bijna 30 kilometer lang met een overbrugging van 1494 hoogtemeters én een top hoger dan de beruchte 2000 meter he. Maar eenmaal boven voelde ik me nog zo fris als een hoentje en had enorm veel zin in de volgende klim. Bijzonder hoe gemakkelijk ik boven kwam, het leek wel of ik tijdens de klim herstelde. Een flinke hoeveelheid aan jonge rode bloedlichaampjes heeft hier zeker aan meegeholpen.
