Doel was om 2 dikke 7000-ders te beklimmen in het Pamir gebergte van Tadzjikistan. Te weten: Korzhenevskaya peak (7105m) en de Somoni peak (7495m). Om dit in 3 weken te kunnen doen wilde ik wel eens uit proberen of thuis acclimatisatie met een zogenaamde hoogtetent zou werken. Via Altitude Dream kwam ik in contact met Kristof van Malderen. Zelf een topsporter die o.a mee heeft meegedaan aan Europese kampioenschappen middellange afstand. De Olympische spelen had hij op een haar na gemist.
Via een hoogtegenerator die je aansluit op je hoogtetent blaas je lucht in met een lager zuurstof gehalte. De hoogte die je in stapjes kunt simuleren gaat tot maximaal 4000 meter. Daarna zou je ook niet echt meer goed slapen wat uiteraard wel de bedoeling is voor je vertrek op expeditie. In stapjes verhoog je de hoogte en meet elke ochtend trouw je saturatie met een zuurstof saturatiemeter die je eenvoudig op je duim of vinger kunt zetten.
Wat ik merkte met het slapen in de min of meer afgesloten ruimte is dat de temperatuur direct iets hoger wordt in de hoogtetent en op warme dagen is dat zweten. Je verliest veel vocht bovendien moet je meer plassen dan normaal. Een dikke liter tot 1.5 liter was voor mij heel normaal naast het vocht wat je dus in de nacht verdampt en uitzweet. In het begin dacht ik wel stapjes te kunnen overslaan qua hoogte maar dan had ik de volgende dag toch echt wel lichte koppijn. Dus advies: sla de stapjes niet te snel over 😉 De kunst is uiteraard om er natuurlijk ook een geregeld patroon op na te houden qua slapen en opstaan. Hoe langer je in het tentje slaapt hoe beter je acclimatiseert. Twaalf uur per nacht is beter dan acht uur maar ik was blij als ik aan de acht uur kwam. Soms sliep ik erg goed maar vaak minder en dat betekende vaker ’s nacht wakker. De hoogtegenerator zette ik meestal een uur van te voren aan zodat ik ook gelijk op hoogte sliep. Dit is dan wel weer een soort van acute hoogte acclimatisatie wat normaal op een rustigere manier verloopt dus je zou er ook voor kunnen kiezen om de pomp aan te zetten bij het slapen gaan. Hou er dan rekening mee dat je wel een uur minder op hoogte slaapt. De kunst is ook om in de hoogtetent te plassen d.m.v een plasfles want zodra je de tent uit gaat stijgt je zuurstof saturatie niveau weer naar de normale waarde dik boven de 95%. Na ongeveer 3 weken sliep ik op zo’n 4000 meter. Tijdens fysieke trainingen op zeeniveau had ik het idee er al wel baat bij te hebben. Zeker wel een paar procent. Zeker weten doe ik het niet maar ik voelde mij fysiek op en top. Uiteraard kan hier het placebo effect meespelen.
Helaas na 6 weken trouw elke nacht in mijn hoogtetent van Altitude Dream op 4000 meter te hebben geslapen met alle ongemakken van dien viel 1 week voor vertrek de beslissing. Het land Tadzjikistan was nog steeds in een lock down en dus moesten we de expeditie cancelen. Een mentale dreun maar wat te doen. Prompt stond er letterlijk op 8 juli 2020 de dag van vertrek op de sport en motivatie kalender van SportsSpeakers mijn quote:
“Were there any obstakels on your way?” Waarop de avonturier antwoord: “The obstakels were the way!
Ik besloot mijn acclimatisatie te gaan gebruiken in de Alpen. Tenslotte moest ik er nog achter komen of het experiment hoogte aanpassing met behulp van een hoogtetent nou succesvol was of niet. Ik was immers altijd zeer sceptisch geweest omdat ik altijd geloofd heb in langzame aanpassing op eigen kracht en puur natuur en niet kunstmatig met een tent die is aangesloten op een pomp om de hoogte te simuleren. Zo klim ik ook altijd zonder extra zuurstof, op eigen kracht ‘by fair means’. Dat is mijn stijl en overtuiging. De krant kopte al tijdens mijn Mount Everest expeditie in 2002: “Zonder doping die berg op!”.
De keuze qua gebied is snel gemaakt. Het hoogste en grootste massief in de Alpen (de Kaukasus even niet meegerekend) is het Monta Rosa massief en ligt boven de 4000 meter. Daar kan ik snel naar hoogte en ook slapen in de hoogste hut van de Alpen de Margherita hut op 4554 meter. We doen daar uiteindelijk de Grande Spagetti Tour. De beklimming van 12 bergen van minimaal 4000 meter plus.
Deze week gaat mij zeer goed af. We rijden naar Zwitserland en de volgende dag ga ik tot boven de 4000m en slaap op 3600m in een berghut. Normaal voel je dat echt wel maar ik heb nergens last van. We blijven 3 dagen op hoogte variërend tussen de 3600 en 4500 meter en de laatste nacht slapen we zelfs op 4550m. Om daarna een top te beklimmen van 4633 meter. Ik heb werkelijk nergens geen last van gehad. Uiteraard slaap je niet zoals je gewend bent dat is toch deels de hoogte maar van misselijkheid en/of hoofdpijn was geen sprake. Conclusie voor mij heeft het gewerkt. Het is spijtig dat ik het niet langer op extreme hoogte heb kunnen uit proberen. De enige vraag die je voor jezelf moet beantwoorden is of je de discipline kunt opbrengen om 6 weken vooraf gaand aan je expeditie (of andere topprestatie) alleen te gaan slapen in een tent met een pomp die helaas wel wat lawaai maakt. Maar ja, je bent (top)sporter of niet 😉
Wat ook nog mogelijk is is een actieve hoogte aanpassing. Dat doe je dan bijvoorbeeld op een hometrainer..
To be continued! Wilco Van Rooijen
