Toen we in 2017 Khan Tengri beklommen, waren we erg positief over onze ervaring met pre-acclimatisatie thuis met een hoogtetent van Altitude Dream. Hierdoor konden we Khan Tengri in één keer beklimmen, zonder de ijsval meerdere keren te moeten passeren – het gedeelte met de meest objectieve gevaren van de route. Hoe was onze ervaring met de hoogtetenten dit jaar?
Ik zag enkele verschillen tussen dit jaar en 2017. Mijn slaapprogramma was hetzelfde, maar vanwege mijn drukke schema had ik minder tijd om de passieve en actieve acclimatisering met het masker te doen. Passieve acclimatisatie betekent gewoon gaan zitten en het masker gebruiken op de hoogste instelling (6.400 m) – 5 minuten aan, 5 minuten uit voor een uur of langer. Actief betekent het masker gebruiken bij het trainen op een hometrainer, wat erg intens is. Het andere verschil was de tijd tussen pre-acclimatisatie en aankomst in het basiskamp. In 2017 waren we binnen een paar dagen in het basiskamp na onze laatste nacht in de hoogtetent, terwijl dit jaar een week duurde.
De eerste test of we al dan niet waren geacclimatiseerd, was toen we per helikopter in het basiskamp op 4.000 m aankwamen. We voelden ons redelijk goed! Dit was een goed teken. Natuurlijk moet je eraan wennen om alles in een langzamer tempo te doen en je voelt zeker het gebrek aan zuurstof. Maar over het algemeen voelden we ons goed – geen hoofdpijn, lekker slapen en goede eetlust. Dit betekende dat de hypoxische tenten hun werk hadden gedaan!
De echte test kwam toen we van Khan Tengri C1 op 4.200m naar C2 op 5.400m gingen. Dit is een significante hoogteverandering. Acclimatisatie is heel persoonlijk en is een heel individueel proces. Ik heb bijvoorbeeld nooit veel problemen op hoogtes tot 5.500 m en kan behoorlijk snel zijn, terwijl Gijs / Martin veel meer problemen lijken te hebben rondom deze hoogten. Hierboven kan het echter het tegenovergestelde zijn. Ik voel me helemaal leeg, terwijl ze kunnen doorgaan, schijnbaar zonder veel problemen. Dit gebeurde op Khan Tengri. De reis naar C2 was voor mij echt gemakkelijk. Maar na aankomst voelde ik me een aantal dagen rot en kon ik zelfs C3 niet bereiken, terwijl Gijs en Marin zich goed voelden en twee acclimatisatiereizen naar C3 maakten. Dit was heel vreemd voor mij. In 2017 voelde ik me prima in C2 en had geen problemen, dit jaar had ik echt hoofdpijn en was ik extreem traag toen ik naar C3 probeerde te gaan.
Als combinatie van mijn langzame acclimatisatie en het slechte weer konden we ons acclimatisatieplan niet volgen. We wilden minstens één nacht slapen op 6.400 m, maar sliepen uiteindelijk slechts drie nachten op 5.400 m en gingen toen terug naar BC, wetende dat we een nieuwe acclimatisatierotatie op Pobeda zouden moeten aanbrengen voordat we een toppoging zouden doen.
Onze eerste acclimatisatierotatie op Pobeda was erg zwaar. Tijdens deze reis voelde ik me veel beter en kon ik de eerste tracks maken voor een aanzienlijk deel van de route naar C2 op 5.200m door diepe en zware sneeuw. Gijs en Martin waren die dag helemaal kapot. Maar de dagen erna waren de rollen weer omgedraaid, hoewel ik me veel beter voelde dan op Khan Tengri. Uiteindelijk bereikten we 6.300 m, zonder dat iemand van ons significante hoogteproblemen had. Ons plan was om ten minste op 6.400 m te slapen, maar bij voorkeur op 7.000 m tijdens deze reis, maar vanwege de zware sneeuw moesten we afdalen.
Eenmaal terug in het basiskamp wist ik niet zeker of deze twee acclimatisatierotaties voldoende waren voor een toppoging, waarin je normaal drie nachten boven de 7.000m slaapt. Maar we hadden niet veel keus en zouden gewoon gaan kijken hoe we ons zouden voelen. Helaas hebben we tijdens onze toppoging geen hoogte hoger dan 5.600 meter bereikt en zijn we er nooit achter gekomen.
Deze expeditie was strategisch gezien vrij moeilijk. Hoe krijg je voldoende acclimatisatie om veilig te slapen tijdens de toppoging voor 3 nachten boven de 7.000m? Hoe kun je geen energie verspillen door altijd de eerste te zijn en sporen door de diepe sneeuw te moeten maken? Hoe een evenwicht te vinden tussen het gebruik van energie, de weersvoorspelling, de hoeveelheid voedsel (= gewicht) die moet worden ingenomen en de juiste acclimatisatie? Is het beter om voor een langere periode hoog te blijven, wetende dat dit je energie zal uitputten of beter om eerder af te dalen in plaats daarvan om rust te nemen in BC? Dit jaar was het vinden van de beste strategie een grote uitdaging, omdat dit een dagelijks onderwerp van discussie was in de groep.
Heeft de pre-acclimatisatie gewerkt? Absoluut! Ik merkte echter dat mijn lichaam dit jaar anders reageerde dan twee jaar geleden. Ik geloof dat mijn pre-acclimatisatie minder was dan in 2017, omdat ik minder moeite deed voor de actieve en passieve hypoxische training. Zou ik deze strategie de volgende keer opnieuw gebruiken? Hangt ervan af – als ik tijd heb om te acclimatiseren in de Alpen of op een echte berg, is dit natuurlijk altijd leuker. Maar als ik deze optie niet heb, dan zou ik dat zeker wel doen!
