Waarom een hoogtestage niet altijd succesvol is.

Een nieuwe analyse doet twijfels rijzen over het idee dat mensen worden geboren als “responders” of “non-responders” voor training in ijle lucht. Om de laatste gegevens over hoogtetraining voor duursporters te begrijpen, is het de moeite waard om terug te kijken op een in 2015 gepubliceerde studie die schijnbaar niets met elkaar te maken heeft. Daarin volgden 1000 proefpersonen een trainingsprogramma van drie maanden om te zien of het hun bloeddruk zou verlagen. De gemiddelde verandering in diastolische bloeddruk was inderdaad een klinisch significante verlaging van vijf mmHg, wat goed nieuws is. Maar niet iedereen profiteert er evenveel van. Dit is hoe de individuele resultaten eruit zagen, met positieve en negatieve veranderingen in bloeddruk op de verticale as:

 

( Illustratie: experimentele fysiologie )

Aan de linkerkant zagen enkele proefpersonen – noem ze superresponders – een daling van meer dan 20 mmHg. Aan de rechterkant hebben we enkele non-responders, en zelfs enkele negatieve responders, waarvan hun bloeddruk met meer dan tien mmHg toenam. Dat is slecht nieuws, en als je het hebt, zou je begrijpelijkerwijs in de verleiding kunnen komen om je aan te melden voor een van die genetische tests die belooft je te vertellen hoe je op lichaamsbeweging zult reageren.

Hier gaat het om: deze gegevens zijn fictief. Het is gegenereerd door onderzoekers om te illustreren wat er mis kan gaan als je mensen probeert te classificeren als responders of non-responders op basis van een enkele set metingen. Ze namen gesimuleerde bloeddrukgegevens en trokken precies vijf mmHg af van ieders basiswaarde. Maar om real-world omstandigheden te simuleren, hebben ze ook een willekeurige meetfout toegevoegd aan zowel de voor- als de postwaarden. Voor sommige mensen was hun schijnbare nulmeting iets hoger dan de werkelijke waarde; voor anderen was het lager. Hetzelfde geldt voor de laatste meting. Als je een willekeurig lage basislijn en een willekeurig hoge eindwaarde had, leek het alsof je een non-responder was – ook al was iedereen in het gesimuleerde onderzoek echt een echte responder.

Deze vraag van responder en non-responders is al minstens enkele decennia een controversieel onderwerp in de bewegingswetenschap (en gezondheid in het algemeen). Onderzoekers hebben terecht ingezien dat individuele variatie net zo belangrijk is als de gemiddelde respons op een interventie. Maar dat wekt de verleiding om iedereen in een onderzoek die niet reageert als non-responder te bestempelen. Het is alsof je tien dubbeltjes omdraait en zegt: “Kijk, dubbeltjes landen altijd op hoofden, zolang je die vijf non-responders maar negeert.”

Wat ons weer bij hoogtetraining brengt. Sinds de eerste live-high, train-low-protocollen werden bedacht in de jaren negentig (met een eerste studie waarin 17 van de 39 proefpersonen hun 5.000-meter- tijden verbeterden), is er een wijdverbreide overtuiging dat sommige mensen responders zijn en anderen non-responders.

Maar, zoals hierboven vermeld, kun je responders niet echt sorteren van non-responders op basis van een enkele stage op hoogte. Het strekt tot hun eer dat hoogteonderzoekers al tientallen jaren proberen de factoren te identificeren die voorspellen of je waarschijnlijk een toename zult zien van het zuurstoftransporterende hemoglobine, wat het belangrijkste doel is van hoogtetraining voor duursporters. Maar de resultaten waren op zijn best gemengd, en het is nog steeds helemaal niet duidelijk of een atleet die op het ene hoogtestage reageert, weer op het volgende zal reageren.

Dat is de al lang bestaande controverse die wordt aangepakt door de nieuwste gegevens over hoogtetraining, die zijn gepubliceerd in de Scandinavian Journal of Medicine and Science in Sports . Het is afkomstig van een groep onder leiding van Ari Nummela van het Finse onderzoeksinstituut voor Olympische sporten en analyseert opnieuw gegevens van 59 uithoudingsatleten van het nationale team (langlaufers, hardlopers, zwemmers en diverse anderen) die in totaal 82 hoogtestages voltooiden. trainingskampen tussen 2009 en 2015. De stages duurden tussen 16 en 42 dagen, op hoogtes tussen 4.400 en 8.200 voet (1.350 en 2.500 meter).

“Succes” werd gedefinieerd als een toename van de totale hemoglobinemassa met meer dan 1,7 procent, wat de typische fout die inherent is aan het meten van de hemoglobinemassa overschrijdt. Over het algemeen hadden atleten succesvolle stages in 46 van de 82 gevallen, voor een hitpercentage van 56 procent. Dat lijkt misschien niet indrukwekkend, en ( zoals ik eerder dit jaar schreef ) sommige wetenschappers zouden beweren dat je iets soortgelijks zou zien als je de atleten eenvoudigweg naar een supergericht trainingskamp op een idyllische locatie op zeeniveau zou sturen, geen hoogte vereist. Maar als je aanneemt dat hoogte werkt, heb je twee mogelijkheden: of sommige atleten zijn niet geschikt om op hoogte te reageren, of de helft van hen deed iets verkeerd.

Om de eerste mogelijkheid aan te pakken, kunnen we kijken naar de 15 atleten die tijdens de onderzoeksperiode aan ten minste twee (en maar liefst vijf) hoogtestages hebben deelgenomen. Hebben degenen die er ooit van hebben geprofiteerd, consequent weer profijt gehad? Hier zijn de individuele resultaten voor die 15 atleten, met opwaartse balken die een toename van het totale hemoglobine aangeven en neerwaartse balken die een afname aangeven:

(Illustration: Scandinavian Journal of Medicine and Science in Sports)

Vier van de atleten (aan de linkerkant) profiteerden altijd, en twee van hen (aan de rechterkant) zagen altijd neutrale of negatieve reacties. Voor de andere negen was het een allegaartje. Onderwerp F1 had twee goede stages, daarna een slecht; onderwerp F2 had twee vreselijke, en toen een geweldige. De harde conclusie hier, schrijven Nummela en zijn collega’s, is dat hoogterespons geen vaste eigenschap is.

De moeilijkere vraag is dan: wat bepaalt of je een succesvol stage krijgt? Een solide bevinding was dat het slagingspercentage naar 65 procent steeg toen de hoogte minstens 2000 meter bedroeg. Het blijkt dat de auteurs van dit artikel degenen waren die het Finse nationale team adviseerden over hun hoogtestage, en ze kunnen het niet nalaten erop te wijzen dat dit precies is wat ze de coaches van het nationale team oorspronkelijk vertelden te verwachten. Maar luisterden de coaches naar hun bestemmingen voor hoogtetraining? Blijkbaar niet altijd.

De fysiologen hadden ook nog twee andere adviezen voor de coaches: laat je atleten niet op grote hoogte komen als ze een laag ijzergehalte hebben (gedefinieerd als serumferritine lager dan 30 microgram per liter) of als ze ziek zijn (zoals aangegeven door niveaus van de ontstekingsmarker C-reactief proteïne boven drie milligram per liter). Ook deze regels werden niet gehandhaafd, dus controleerden de onderzoekers of mensen met een laag ijzergehalte of een hoge ontsteking minder snel reageerden. De resultaten waren niet overtuigend: de non-responders hadden in ieder geval een iets hogere baseline ferritine en een lager C-reactief proteïne dan de responders.

Andere studies hebben daarentegen aangetoond dat het hebben van een goed ijzergehalte en het vermijden van ziekte cruciaal zijn om goede resultaten te behalen met een hoogtestage. En de fysiologen die nauw samenwerken met topsporters hebben genoeg andere ideeën over wat er nodig is om een ​​succesvol trainingsblok in ijle lucht te garanderen. De echte conclusie is, nogmaals, dat het gecompliceerd en zeer individueel is om het meeste uit een hoogtestage te halen. Dat kun je als een half leeg glas opvatten: simpelweg een vliegticket boeken garandeert niets. Of je kunt het als een halfvol glas beschouwen: zelfs als je eerste stage op hoogte niet lukte, kun je het de volgende keer misschien toch laten werken – als je de details goed begrijpt.

Bron: SWEAT SCIENCE

Over Altitude Dream

Altitude Dream is marktleider in de Benelux op het gebied van hoogtetraining. Al meer dan 10 jaar helpen we sporters bij het realiseren van hun dromen en brengen we mensen zonder hoogteziekte op de berg van hun dromen. Altitude Dream is geen bedrijf. Altitude Dream is een droom.
 Een droom die leidt tot het maximaal benutten van onze mogelijkheden.