Beklimming van de K2. Het dagboek van Paul Hegge, eerste Belg op de top.

Saturday June 15
Arrival in Istanbul

Het weer zal de meest cruciale factor  zijn voor potentieel succes op K2. Af te gaan op het vertrek zijn wij verzekerd van spannende tijden op de K2. Piloot slaagde er maar ternauwernood om het vliegtuig aan de grond te krijgen in Istanbul wegens storm. Weliswaar veel later dan gepland en dus miste ik de aansluitende vlucht naar Islamaba

Sunday June 16
Ongewenste rest day in Istanbul & nachtvlucht naar Islamabad

Turkish Airlines was zo genereus om naast hotel en eten, ook een toeristisch bezoek aan Istanbul aan te bieden maar die viel letterlijk in het water. Inmiddels 30 jaar geleden dat ik nog eens echt in Istanbul was maar de stad was er niet mooier op geworden met de personencultus van E. Tijd genoeg op de luchthaven om mijn Urdu bij te spijkeren.

Monday June 17
Aankomst om 4u in de supernieuwe luchthaven van Islamabad  waar ik opgewacht wordt.

De rit naar het hotel brengt mij helemaal in de sfeer. Hoewel de meest moderne highway van Pakistan, komen alle typische elementen van het verkeer in het Indische subcontinent aan bod. Witte wegmarkeringen dienen om het midden van het rijvak aan te geven, onderbrekingen voor tol of veiligheidschecks met overdreven veel personeel en toeschouwers, typische woestijnachtige landschappen bezaaid met schoorstenen voor de steenbakkers. Het enige ontbrekende element zijn dieren als vervoermiddel. Misschien nog iets te vroeg op de ochtend.? De wegwijzers richting Peshawar doen mij dromen over de ‘big game’ in de 18deen 19deeeuw. Vandaag de dag nog altijd bijzonder relevant voor relaties tussen Afghanistan, Pakistan, India en alle onder Russische invloed Stans (Turk, Usbek, Tasjek). Na amper 2 uren rust in het hotel, vertrek ik al terug naar de luchthaven voor onze vlucht naar Skardu (2,228m). Het ziet ernaar uit dat we de gevreesde maar ook wel boeiende 2-daagse busrit over de Karakoram highway dwars door Baltistant naar Skardu gaan kunnen vermijden. Vier jaren geleden – bij de beklimming van Gasherbrum 2 – heb ik deze weg tot tweemaal toe gevolgd. Wij geraken effectief ingecheckt en zijn amper een uur later in Skardu waarbij wij onderweg een glimp kunnen opvangen van de Nanga Parbat (8.125m)waarop mijn vriend Tunj Findik (expeditieleider op Gasherbrum 2) momenteel zijn laatste van de veertien 8.000m toppen tracht te beklimmen als eerste Turk. Bij de landing krijgt onze piloot – net als in Istanbul – een luid applaus … het navigeren tussen de bergen alvorens te landen op de strip is inderdaad impressionant.

De eerste contacten met het team zijn zeer belovend. Op het eerste zicht geen moeilijke karakters. Bovendien geweldig om mijn sherpa’s van mijn vorige beklimmingen, Sanghai op G2 en Neema op Everest terug te zien, evenals Noal Hannah, een professionele Ierse avonturier die ik op Everest had leren kennen. Blijkt al snel dat Sanghai nu ook mijn sherpa zal zijn en Neema die van Noal. Bovendien delen Noal en ik, kamer en tent in de eerst volgende week. Kan niet beter.

S’avonds proberen wij België – Panama te bekijken op een mini-TV. Tussen de vele zwart-witte sneeuwvelden door weten wij pas 10’ na de feiten dat Lukaku de 2-0 gescoord heeft en de 3degool ontsnapt ons helemaal maar goed, België is goed begonnen.

Tuesday June 18
Rest Day in Skardu: Expedition briefing and preparation

Dit relatief rustige gehucht aan de Indus is het laatste oord met een ons nog bekend niveau van ‘civilisatie’. De rust wordt maar om de enkele uren onderbroken door de Nazam, oproep tot gebed. Bij het checken van het materiaal blijkt mijn caméra niet te werken. Bizar maar niets aan te doen … Gaan wij in godsnaam iets dergelijk in dit dorp nog kunnen vinden ? Informele kanalen zullen de weg wel wijzen zeker ? Na een paar vragen rondes op de bazar straat, mag ik plaatsnemen achterop de motor en word ik naar een shop gebracht met allerlei elektrische apparaten. Tussen alle rommel … een primitievere versie van mijn huidige camera waarbij ik mijn huidige batterijen nog kan gebruiken. Fantastisch niet ? Het heeft mij ongetwijfeld een stevige ‘bakshish’ gekost (commissie voor de motorrijder) maar de service is sneller als die van gelijk welke internet verkoopsite in Europa.

Wednesday June 20
Drive from Skardu to Askole (2,600m): Camping

De 6-uur durende jeeptocht blijft altijd even spannend. Maar alles loopt op ‘kale’ wieltjes, geen landverschuivingen, geen onderbroken hangbruggen,   Het water in de Braldu rivier staat duidelijk veel lager dan 4 jaren geleden. Waarschijnlijk het grootste probleem van Pakistan in de komende decennia. Een exploderende bevolking van nu al rond de 180 miljoen mensen die voor hun watervoorziening compleet afhankelijk van de Indus (waarvan de Braldu een zijrivier is) zijn en wiens debiet systematisch daalt of zeer grillig wordt (massale overstromingen van 2010).

Aangekomen in Askole, neem ik Viridiana Alvarez, de jongste van ons team met haar 35 jaar op een bezoekje door het dorp. Ze is een knappe Mexicaanse wat het nodige tumult met zich meebrengt in het dorp. De mannen krijgen quasi nooit zo iets te zien en de vrouwen zijn bijzonder curieus. Ik probeer een beetje te tolken. De kinderen zijn enthousiast zoals steeds en komen in grote getalen hun speelgoed tonen. Zelf gemaakt autootjes aan een touwtje etc…. De ster is de jongen die 1 plastiek soldaatje heeft waarvan zowel de armen als benen kunnen bewegen. Ik dien hem minuten lang te filmen opdat hij alle bewegingen van zijn soldaatje kan tonen. Het is zo charmerend en zo pijnlijk tegelijkertijd. Alle kinderen  zijn zo vuil als ze sympathiek zijn Maar ook hier is natuurlijk door de jaarlijks terugkerende expedities de vraag naar een pen, rupees of chocolate nooit ver af. En de pubers zijn in staat om met stenen te beginnen gooien als het hen niet aanstaat.

Wij kamperen een eerste nacht maar de hitte verhindert mij van in slaap te vallen.

Thursday June 21
Trek from Askole to Jhola (3,185m): Camping

Wij zijn begonnen aan onze trek van een dikke100 km richting basiskamp. Vandaag verlaten wij de groene velden van Askole voor een woestijnlandschap van rotsen en zand. Het is bijzonder warm en ik voel mij beroerd. De vermoeidheid van de voorbereiding, training + full time werken, gevolgd door minstens 2 blanke nachten (gisteren en op het vliegtuig) en dan het eerste – overdreven gekruide – kampeten, eisen hun tol. Hopelijk is dit de eerste en laatste keer dat ik met diarree te maken krijg.

Ook mijn knieën lijken allesbehalve klaar te zijn om te trekken. Precies of ik geen enkele training achter de rug heb.

Friday June 22
Trek from Jhola to Paiyu (3,383m): Camping 

Gelukkig is het vandaag meer bewolkt en is de hitte dragelijker. De knieën zijn minder pijnlijk en de buik houdt het … Na een 6-tal uren kunnen wij onze tent opslaan in de schaduw van enkele bomen in de laatste oase. Blij dat het morgen een rust- en acclimatisatiedag is.

Saturday June 23
Rest day in Paiyu: Camping

Sunday June 24
Trek from Paiyu to Urdukas (4,130m): Camping

Plots gaat alles beter. Ik voel mij stilaan in mijn sas en ik verteer de overgang van vast grond naar de Baltoro gletsjer zeer goed. Vanuit Urdukas hebben wij een prachtig zicht op de Trango Towers en de Kathedral, zeer befaamde rotsbeklimmingen, alvorens het slechte weer inkomt.

Monday June 25
Trek from Urdukas to Goro II (4,250m): Camping

Wij zitten nu volledig in de glaciale omgeving van het echte hooggebergte. Trekking gaat prima maar ik ben zeker niet bij de sterksten van ons team. De meesten zijn pas een maand terug van pogingen op andere 8000m toppen (Kanchenchunga, Lhotse) in april en mei en zijn nog perfect geacclimateerd. Bovendien is de meerderheid eigenlijk professioneel klimmer ….

Het zicht vanuit Goro II op de Masherbrum is adembenemend. Het is en blijft voor mij één van de mooiste bergen. Wij hebben ook een prachtig zicht op Gasherbrum IV evenals III en zelfs het topje van Gasherbrum II. Het lijkt onwaarschijnlijk dat ik daar 4 jaar geleden boven stond. Ook Broadpeak piekt af en toe tussen de wolken door.

Tuesday June 26
Trek from Goro II to Broad Peak Basecamp (4,572m): Camping

De eerste helft van de trek tot Concordia loopt prima. Temperatuur is ideaal maar het is zwaar bewolkt en alle bergen zijn aan ons zicht onttrokken. Beetje jammer want in Concordia lopen alle grote gletsjers van de 8000 m toppen (de grootste concentratie ter wereld) in elkaar.

Na een korte pauze laten wij de Baltoro Gletsjer (na bijna 60km) achter ons en slaan wij richting K2 in op de Austin Godwin gletsjer. Niet veel later begint het zwaar te sneeuwen waardoor we uren beginnen vooruit te lopen op onze dragers. In de buurt van het basiskamp voor Broad Peak (8047m) trachten wij te schuilen achter rotsblokken, paraplu’s en plastiekfolie. Voor het eerst hebben wij het koud …

Wednesday June 27
Trek from BC Broad Peak to BC K2 (5.000m):

Na amper 2,5 uren komen wij toe in ons huis voor de komende 6 weken. Ondanks de sneeuwval slagen onze sherpa’s erin om op relatief korte tijd tenten op te slaan. De bagage voor het basiskamp (BC) komt ook toe en wij kunnen ons allemaal installeren in onze ruimte tenten. In het basiskamp beschikken wij allemaal over een privé-tent. Wat een luxe !

Thursday June 28
Basecamp Rest Day

Sneeuw hele dag, ik verslind Ed Veisturs (eerste Amerikaan die alle 14 8.000m toppen heeft beklommen zonder extra zuurstof) zijn boek over K2.

Friday June 29
BasecampRest Day

We zijn stilaan ingesneeuwd en dienen om de 3 uren onze tenten sneeuwvrij te maken. Ik verdiep mij verder in de geschiedenis van dit fascinerende land  met alle recente evoluties van Afghaanse Taliban over Al Qaeda en de Pakistaanse Taliban. Daarnaast probeer ik ook verder kennis op te doen over de beklimming van de K2 zelf. Sophie (Zwitserland) en Noal (Ierland) hebben er al enkele pogingen opzitten de voorbije jaren, evenals onze hoofd klimsherpa Mingwha en expeditieleider Dawa  die beiden 1* de top hebben gehaald. Wereldwijd zijn er nog maar enkele mensen die tweemaal de top van de K2 gehaald hebben. Dit staat in schril contrast met de Everest waar er verschillende klimmers al meer dan 15* boven geraakt zijn. Dat zegt genoeg, denk ik.

Saturday June 30
Basecamp

Het blijft sneeuwen maar toch een 2-tal uren gaan wandelen. In de namiddag klaart het een beetje op. Reden genoeg om een serieus sneeuwbalgevecht  op te starten met heel het team. Het inspireert de sherpa’s en Pakistaanse high altitude dragers tot een dansfeest op lokale en Westerse muziek.

Sunday July 01
Basecamp

Eerste keer zon vanochtend en een eerste keer keer zicht op de reus langs ons : de K2. Maar heel even laat hij zijn top zien. Het is imponerend.

Ondanks gebrek aan zon … toch opgestaan met zonnebrand in het gezicht. Gisteren vergeten om zonnecrème op te doen (stom natuurlijk maar gezien het bijna hele dag sneeuwde meende ik dat een pet zou volstaan maar na een korte wandeling tussen basiskampen van K2 en Broad Peak, ben ik nog 2 uren blijven hangen voor onze danssessie. Dat heeft mij de das om gedaan … een beginners fout.

Wij profiteren van de ochtendzon om ons te douchen en onze kleren te wassen. Tegen de middag is het zo heet dat de tenten tot sauna’s herleid zijn. De halve meter sneeuw smelt als sneeuw voor de zon (lijkt mij logisch).

De heropleving van het weer zal echter van korte duur zijn. De komende dagen wordt massale sneeuwval voorspeld. Van hogerop klimmen is voorlopig geen sprake. Hoop en al gaan wij morgen op en neer naar het geavanceerd basiskamp.

Monday July 02
Basecamp – Advanced Basecamp (5300) – Basecamp

Vandaag zijn wij wat materiaal gaan deponeren in advanced basecamp (ABC). Het heeft ons bijna 3 uren gekost om tot daar te geraken omdat wij de weg door de gletsjervallen aan het einde bijster geraakte.

Het was tof om er terug ‘in te vliegen’ en door de mooie, vrij korte gletsjerval die ons tot de voet van de Abruzzi richel leidt, te stappen. Onderweg konden wij in de hoogte een glimp opvangen van kamp 1 (6100). Echt klimmen is er nog niet van gekomen maar het mag duidelijk wezen dat het vanaf ABC steil naar boven gaat. Het is allesbehalve duidelijk wanneer ik een eerste keer naar kamp 1 klim want het de weersvoorspellingen zijn niet duidelijk en eerder slecht voor de komende dagen. Marek, 1 van de klimmers die met ons team naar het basiskamp is gekomen maar vanaf hier zijn ‘plan’ trekt om de top te halen, vertrekt alvast morgenvroeg om 3u. Hij is een professionele ‘Adidas’ atleet die uitkomt voor Tsjechië. Hij gaat niet onze route volgen (de klassieke Abruzzi route aan de zuidkant van K2) maar wel de Cesen route (eveneens zuidkant). Hij heeft hier een Pool gevonden om samen deze – nog technischere route – aan te gaan.  Naar het einde toe vergezelt hun route de onze en waarschijnlijk zullen zij later via onze route afdalen waarop ze veel meer ‘vaste touwen’ zullen aantreffen om te ‘rappellen’ (techniek om af te dalen aan touw met rug naar het dal).

Vooraleer wij een toppoging wagen (dit kan nog weken duren), moet ik alvast best 1 keer meer naar kamp 1 of kamp 2 (6800m) kunnen gaan dan de rest van mijn teamleden want zij zijn allen beter geacclimateerd gezien ze de in april en mei al aan andere expedities deelnamen.

In de namiddag heeft de traditionele puja (traditioneel Sherpa ritueel/gebed) plaats gevonden. Wonder bij wonder trokken de wolken open op het einde van de puja en konden wij de top van de K2 zien. Een goed voorteken ! Zonder puja … geen beklimming. Dat wil zeggen dat wij er dus nu echt mee gaan beginnen.

Woensdag 4 juli

We kunnen beginnen aan onze acclimatisstie rondes ! om 6u vertrek ik naar het geavanceerd basiskamp (niet meer dan een materiaaldepot) op 5300m hoogte waar onze krampons, klimharnas etc aantrekken en onze eerste echte passen op dr k2 zetten. het is 9u en meteen steil naar boven. wij volgen de rand van een sneeuwveld op de abruzzi ridge. het sneeuwt maar er staat weinig wind en mijn ijswatervalklimhandschoenen vokstaan. qua ritme is het even aanpassen om bij iedere stap bijna een halve hoogtemeter te maken. in het begin lukt het nog om 15 stappen achtereenvolgens te zetten, later wordt dit 10 en de laatste 200 hoogtemeters moet ik elke 5 stappen uitblazen. regelmatig onderbreekt een rommel en roefelgeluid mijn eentonige ademhaling. opkijken ! vanwaar komt het ? weer een lawine zeker ? de opwinding van vanochtend om nu echt aan de beklimming van de k2 te beginnen maakt plaats voor het besef van de reputatie van deze berg. uiteraard proberen wij zo pal mogelijk op richel te klimmen maar toch …de meest nabijne lawine passeert op zo ´n 30m.
om 14u30 kom ik toe in kamp 1. sanhhai is al bezig om plaats voor onze tent te creeren. ik schup nog een half uur sneeuw en om 15u30 kruipen wij in onze tent. wij hebben 1100 m geklommen boven de 5000m op goed 8,5 uur.

van slaap zal er waarschijnlijk toch niet veel in huis komen. ondanks onze inspanningen loopt het tentvlak in 2 richtingen naar beneden. ik schuif elk kwartier op sangai’s plaats. los daarvan kunnen onze Japanse buren de slaap ook niet vatten en ze tateren er maar op los.

Donderdag 5 juli

K2

zitten in kamp 1 op 6100 m met sanghai als tentgenoot, op 10m zitten norbu en ganga in de tweede tent. wij zitten hier echt op een adelaarsnest op een uitgestoken rotspunt waar er plaats is, nu ja, je moet je eigen platformen creeren, voor zo’n 10 kleine tenten. veel te weinig voor het aantal klimmers die er zijn. dat gaat problemen leveren. de locatie is bepaald indrukwekkend. het is de enige plaats waar er enigzins een tent kan opgezet worden. de flanken van de k2 zijn immers zo steil ! langs beide kanten van ons adelaarsnest passeert om het uur wel een lawine.
vandaag geen weer op hogerop te gaan. ik had sowieso al beslist om een aanpassingsdag hier te houden en een tweede nacht hier te slapen. morgen hopen wij naar kamp 2 op 6800m te gaan, daar te overnachten en de volgende dag terug naar ons basiskamp af te dalen. morgen zou immers de rest van ons team naar kamp 1 komen en dus moet er plaats gemaakt worden.
mijn grootste inspanning van vandaag is de tent uitkruipen om naar het toilet te gaan. ik neem mijn ijsax mee en met beide handen stevig verankerd hurk ik over de richel. het zou immers niet de eerste
keer zijn dat een klimmer niet terugkeert van een toiletbezoek.
en de japanners …hun getater overstemt zelfs de huilende wind ! voor rust hoef je dus niet naar de k2 te komen. wie zei ook al weer dat het vooral een mentale beproeving wordt ?

Vrijdagavond 6 juli

Suis de retour au campe de base apres 3 jours. atteint le camp 1 a 6100m avant hier et dormi 2 nuits la-bas,

objectif etait d’aller au camp 2 a 6.700m mais j’ai du retourner a 6550m a cause des crampes dans les bras. tres decevant. sans doute une carence (magnesium ?) la montee est extremement raide sans repis, k2 rien a voir avec les autres 8000m que j’ai grimpe. je me sentais de l’attaque ce matin et ce soir je me sens abattu. ce ne sera sans doute pas la derniere fois. ce k2 est impressionant. il faut dire que le temps ne m’etait pas favorable, le vent etait glaciale et la neige semble entrer partout malgre les vetements. il faisait tres froid.

Zaterdag 7 juli

Kon vannacht moeilijk slaap vatten. gisterenavond verkeerde beweging in de tent gemaakt en iets in mijn bil en rug geschoten. soort sciatic die mij verhinderde om pijnloos te slapen en die mij natuurlijk ook vragen doet stellen over mijn gezondheid. vanochtend rug en beenoefeningen gedaan om alles wat los te maken en het gaat al een stuk beter. marek, onze tjechische adidas atleet heeft mij gisterenavond ook een magnesiumboost gegeven tegen krampen. de armen voelen nog zeer gespannen aan maar ze schieten niet meer in kramp. ahfin, een extra dag rust morgen zal nog nodig zijn. alle kleine kwaaltjes van de voorbije weken tellen op : diarree, hemathoide, verbrand gezicht (beginnersfout), de gebruikelijke voetblaren, verstuikte vinger, spierkrampen en beetje sciatic … We gaan het daarbij houden qua gezondheidsprobleempjes.

Vanochtend was voor de eerste keer stralend weer en voor de eerste keer konden wij de k2 in al zijn spendeur bewonderen. ik was al een beetje jaloers op mijn andere expeditieleden die nu zeker wel in kamp 2 zullen geraken. Een douche en een scheerbeurt later, voel ik mij mentaal terug veel beter en toen …
vernam ik dat net onder kamp 2 een eerste ongeluk zich heeft voorgedaan waarbij Serge, de leider van een 3-koppige quebecse expeditie, een val van 1500m heeft gemaakt. ik kende hem niet maar wel 1 van zijn teamleden nathalie. sophie, 1 van onze teamleden en goede vriendin van nathalie, was op weg naar kamp 2 en heeft serge zien vallen. hij was House Chimney, 1 van de grote obstakels net voor kamp 2 aan het afdalen en daarbij moet iets zijn misgegaan. sophie is samen met nathalie – uiteraard in shock- terug afgedaald en is net terug in ons basiskamp aangekomen. vanavond eten wij samen met de quebecse expeditieleden. het nieuws houdt mij uiteraard al de hele dag bezig.
al onze andere teamleden zijn gelukkig veilig in kamp 2 toegekomen.

Maandag 9 juli

Een slapleloze nacht achter de rug als ik mij om 4u30 begin klaar te maken om een derde keer naar de voet van de abruzzi ridge te trekken. het gletsjerpad drukt mij op de feiten die mij vannacht weer wakker hebben gehouden. ik leid ganga en haar sherpa (de mijne is al vertokken om zuurstof te brengen naar kamp 3 en zal mij pas op de terugweg in kamp 2 over 3 dagen treffen) niet in de voetsporen van andere klimmers maar in het glijspoor van het lichaam van Serge die de sherpa’s gisteren van aan de voet van de abruzzi door de gletsjer naar het basiskamp hebben gebracht zodat de repatriering vandaag met helicopters kan gebeuren.
na 2,5 uren staan wij de voet van de k2. we trekken ons klimharnas en onze klimijzers aan en nemen
onze klimax ter hand. vanaf nu minimum 5 uren non-stop baggeren in diepsneeuw, over ijs en rotsen tot kamp 1. het weer is uitstekend en wij lijken de enigen te zijn op de berg. stilaan begin ik terug vrede te nemen met deze berg. gezien niemand die ochtend al naar kamp 1 schijnt geklommen te zijn, dienen wij zelf pad te breken. dikwijls nemen enkele sherpa’s afwisselend dit voor hun rekening. norbu heeft er echter duidelijk geen zin in en houdt zich achter zijn client ganga. ganga kan of wil niet overnemen want ze weet maar al te goed dat dit minimum 30% meer energie vraagt. als na 4 uren ‘traceren’ mijn kaars stilaan uit is, stelt Purbu uiteindelijk toch voor om de lead te nemen. rond 12u30 bereiken we kamp 1. tijd om te recuperen en soepjes te drinken. uit ervaring weet ik dat er weinig voedsel nog aantrekkelijk is voorbij de 6000m. maar mijn eigen mengsel van hardgekookte eieren, tuc zout koekjes en saucis smaakt enorm. met het gebrom van de rotoren van de pakistaanse legerhelicopters in de gletsjervallei sla ik een blz om, morgen wordt voor mij een cruciale test.

Dinsdag 10 juli

Even stak de wind s’nachts zwaar op en vreesde ik dat verder klimmen niet mogelijk zou zijn. maar tegen 5u30 ging dewind terug liggen en om 7u15 hakte ik een eerste keer in het ijs onder een stralende zon. ik raakte snel in een goed ritme hoewel het terrein nog steiler werd. een stel sherpa’s was een half uur eerder vertrokken. die zou ik normaal niet meer zien gezien hun snelheid. maar ook norbu en ganga lagen al snel verschillende lengtes achter en zo kreeg ik het gevoel de k2 even voor mij alleen te hebben. geweldig ! eindelijk begon ik te genieten van de klim en af en toe bij rust wat rond te kijken ipv over mijn ax gebogen naar zuurstof te happen. aan de voet van House Chimney, het laatste grote obstakel voor kamp 2, vergezelde ik zelfs de eerder vertrokken sherpàs. wat een verschil met 5 dagen eerder toen ik, verkleumd, verkeampd in de armen en gedesillusioneerd nog niet eens tot hier geraakt was maar niet anders kon dan helemaal afdalen. de enkele dagen rust, betere acclimatisatie, de liters magnesiumwater maar ook het mooie weer maken een enorm verschil. zonder deze laatste lijkt mij deze reus onbeklimbaar, met goed weer is er misschien een kleine kans. met frisse moed vat ik dd schoorsteen beklimming house chimney aan. de schoosteen is vol ijs maar door aan de buitenkant te blijven klimmen met goed gespreide benen is het een echte meevaller. 3 kwartier later sta ik kamp 2. gezien nurbu en ganga heel wat achterstand hebben, laat ik mijn rugzak achter en klim een dik uur door waarbij ik zicht krijg op de volgende grote hindernis ‘black piramidé. op 6800m hou ik het echter voor bekeken en daal ik terug af naar naar kamp 2 op 6650 m waar ganga net aan het toekomen is. het is inmidddels 14u en tijd om te recupereren na een geslaagde test !

george, 57 jaar en genaturaliseerd amerikaan en ex-vluchteling van Ceaucheskou, was ik tegengekomen terwijl hij afdaalde – na 2 dagen in kamp 2 gebleven te hebben. Een beetje zonderling figuur, ooit getrouwd met een Nepalese en destijds al een rijke himalaya ervaring opgebouwd. na een jarenlange echtscheidingsaffaire maakt hij hier zijn comeback. daarvoor is hij met ons team tot het basiskamp gekomen en geniet hij van dezelfde steun in het basiskamp. eens op de berg moet hij voor zijn eigen logistiek zorgen en hij rekent op enkele pakistaanse high porters (en op het werk van onze sherpa /;). hij stelde mij voor om zijn tent te gebruiken die op de hoogste plaats net onder een grote overhangende rots was geplaatst. maar al te graag maakte ik hiervan gebruik eerder dan met 3 opgepropt te worden in 1 tent waarvan bovendien bleek dat er – tijdens de afwezigheid van enig teamlid – tot 3* toe mensen hun behoefte hadden gedaan en niets opgekuisd. dubbele schande !
mirakel : mijn satelliettelefoon werkt voor het eerst en ik kan Thais en Nathan telefoneren evenals een boodschap achterlaten bij mijn ouders.
hoewel ik bijna luxueus in mijn 1-persoonstent de nacht kan ingaan, kan ik moeilijk de slaap vatten. een oud zeer duikt op : hoogte apnee. iedere keer ik in slaap val, dwingt een gebrek aan zuurstof mij om naar adem te happen waarbij ik terug wakker schiet. blijkbaar is mijn lichaam nog niet helemaal aangepast. een tijdje probeer ik mij te concentreren op het gekraak van deze berg en op de talrijke lawines die passeren. afhankelijk van het geluid tracht ik de grootte, afstand en richting in te schatten. op de richel zelf die wij beklimmen, zijn wij in principe gespaard van lawines maar ik troost mij toch met de gedachte dat elke lawine over mijn tentje onder de overhangende rots zou passeren. het tweede gedeelte van de nacht neemt de apnee af en kan ik gelukkig enkele uren slapen.

Woensdag 11 juli

Naar het toilet gaan is ongetwijfeld van het minst aangename en meest gevaarlijke in de hogere kampen op de k2. dat er iemand dus zelfs toekomt om zijn grote behoefte in de tent te doen, kan ik wel begrijpen maar blijft onaanvaardbaar. het is half zes s’morgens en ik kleed mij half, doe er een half uur over om mijn schoenen en krampons aan te doen en trek er met mijn ijsax op uit om op enkele meters van de tent te hurken….Een levensgevaarlijke onderneming zonder enige bescherming want ik kan mij nergens vastklikken gezien ik mijn klimharnas niet kan aandoen. diskretie is ook al niet mogelijk. vroege vogels zijn voor hun tent hun materiaal een laatste keer aan het testen. pas een uur, een soepje en een blikje fruitmengeling later, ben ik klaar om terug te dalen naar het basiskamp. wij hebben zo’n 1650m te dalen vandaag. het amerikaanse team Madison heeft jammer genoeg ook besloten om terug af te dalen.
na slechts 100m dalen staan wij dan ook aan te schuiven om
house chimmey te rappelen. verscheidene klimmers geraken vast en het duurt liefst een uur voor ik aan beurt ben. gelukkig is het vandaag fantastisch weer want anders loopt het hier gewoon mis. een uur exposure bij slecht weer hier kan voor velen dodelijk zijn. hier moet gewoon een extra rappeltouw komen, willen wij accidenten vermijden op de ‘top-dagen’.
even later passeer ik in opperste concentratie de sectie waar Serge 5 dagen eerder 1500m naar beneden viel. daarna kom ik in het ritme en als het amerikaanse team wat langer rust in kamp 1, kan ik mij losmaken uit het ‘peloton’ en in eigen tempo verder afdalen. even word ik nog opgeschrikt door een sneeuwlawine waarvoor ik wegduik achter een rots maar die uiteindelijk op een 10-tal meter passeert. voor het overige is het zwaarste (maar wel veel veiliger) nog de 2 uren durende trek van de voet de abruzzi ridge naar het basiskamp.
ik kom net te laat voor lunch maar de kok is altijd bereid om een warme maaltijd klaar te maken. om mij te troosten voor de verliespartij van Belgie tegen Frankrijk, wat ik net kom te weten, krijg ik frieten met gebakken aardappelen als groenten …
intussen geen nieuws van ganga waarbij een sherpa is gebleven. ze is blijkbaar hoogteziek en uitgeput en komt pas 5 uren later binnen.

Donderdag 12 juli

Nous sommes tous de retour au campe de base. les sherpas des differents equipes ont pu grimper au dela du campe 3 et ils disent que la condition de la neige et de la glace en haut est bonne. apd maintenant nous attendons une serie de jours avec de beau temps cad surtout tres peu de vent. selon les previsions ce ne sera probablement pas toute de suite

Vrijdag 13 juli

Niet veel om handen vandaag. Bezoek van een aantal expeditieleiders in onze eettent om afspraken te maken voor de toppogingen. ik zie immers wel wat problemen op logistiek vlak : met 40 + sherpa’s zijn wij met teveel klimmers voor te weinig plaats op de berg zowel op het vlak van tenten als op het vlak van smalle passages (corridors) waar men maar druppelsgewijs doorkan. Als iedereen op dezelfde dag probeert de top te halen dan kan dat tot gevaarlijke toestanden leiden. Er zijn een paar bergsportlegendes bij zoals Dan Mazur die er al in 1992 bij was met de Amerikaanse expeditie van Ed Veisturs (1ste Amerikaan die alle 8000-ders beklom) met Scott Fischer, Rob Hall (de 2 expeditieleiders die omkwamen op de Everest in 2008, inmiddels verfilmd drama) etc…

in de namiddag even afgedaald naar het art gilkey memorial aan de voet van de k2 waar herinneringsplaatjes hangen aan de vele klimmers die nooit teruggekeerd zijn. vele namen roepen hele verhalen op. het is natuurlijk een klein wereldje. zelf medelijden is natuurlijk misplaatst, wij zoeken het zelf -bij wijze van spreken. maar zo’n bezoek is altijd een sterke herinnering opdat jouw familie dit niet overkomt.

aan tafel lopen verhalen soms plots samen. zo sprak ik met Ali, onze pakistaanse high porter, die op de k2 in 2014 was met een  Braziliaanse cliente, toen hij een solo klimmer duidelijk trachtte te maken dat het te laat was om naar de top te gaan. die sloeg dat echter in de wind. betrokkene bleek achteraf miguel te zijn van wie tunc find en ik – op de terugweg van de beklimming van de gasherbrum 2- getuige zouden zijn van zijn laatste gesprek met zijn vrouw. Ik krijg er nog altijd kippenvel van.

Zaterdag 14 juli

Derde rustdag ; wij wachten het startsein af voor de finale beklimming die ons ongeveer een week zal kosten. het weer ziet er goed uit maar er wordt geaarzeld. hopelijk valt er vandaag een beslissing

Tijd om ons compleet team even voor te stellen:

Voorstelling team (meer dan 33 geslaagde 8000m top beklimmingen + minstens evenveel pogingen + 30 toppen enkel en al alleen door onze hoofdklimsherpa en de 3 persoonlijke sherpa’s van Noal, Sophie en ik) :

Sophie Lavaud : Zwitserland 50 jaar, professioneel sinds 2010, heeft al zeven 8.000m toppen beklommen, komt net terug van Kanchenchunga waar ze maar enkele honderden meters van de top heeft moeten terugkeren. Dit is haar derde poging op K2.

Noal Hannah : Ierland/Zuid-Afrika, 51 jaar, professionele avonturier, gids op Everest, was al 8* op de top van Everest Noord. Zat in dezelfde expeditie als Sophie in april-mei op Kanchenchunga. Dit is zijn tweede poging op K2.

Krishna Thapa Magar : Nepal/UK-London,:39 jaar, professionele Gurkha (special forces of UK), die net zijn actieve dienst van 20 jaar erop heeft zitten en nu mag aanblijven met de vrijheid om 6 maanden per jaar te gaan klimmen etc… Hij topte reeds eerder Dhaulaghuri en Everest (Zuid) en was eerder ook op Makalu en Manaslu. Dit is zijn eerste poging op K2.

Viridiana Alvarez : Mexico, 35 jaar, consultant in leiderschap die zich de laatste 4 jaren toelegt op 8000m klimmen. Begon met Manaslu, topte Everest Zuid verleden jaar en haalde de top van Lhotse op 13 mei dit jaar. Ook haar eerste poging op K2.

Yoshi, : Japan, 41 jaar, project engineer-consultant actief in hele wereld. Toppogingen op Cho Oyu, G2, Manaslu maar tot hier toe enkel top van Everest Zuid gehaald. Eerste poging K2.

Ganga : Mongolia, 48 jaar, eerste en enige vrouw uit Mongolië die de 7 summits heeft gedaan met uiteraard Everest Nord, daarnaast ook pogingen op Broad Peak en ze was in 2013 hier voor de K2 Professionele berg gids en coach.Tweede poging op K2.

Naoko: Japan, 36 jaar, keerde in mei terug van dezelfde Kanchenchunga expeditie(2depoging) als Sophie en Noal.  Haalde al eerder de top van Manaslu, Makalu, Cho Oyu en Everest. Heeft ook 2 pogingen op Annapurna 1 en één op Nanga Parbat op haar actief. Ze leeft halfjaarlijks als verpleegster in Japan en de rest van het jaar klimt ze. Dit is haar tweede poging op K2.

Li : China, 54 jaar, rijke Chinese zakenman die dit jaar met de beklimming van de Everest de 7 summits behaalde en ook al de 2 (noord- en zuid) polen bezocht. Heeft voor zichzelf na de beklimming van de Everest uitgemaakt om zo snel mogelijk alle 14, 8000m toppen te beklimmen tot elke kost. De manier waarop is ondergeschikt aan de nodige tijd, dus maximaal gebruik van zuurstof en sherpa ondersteuning.

Running Sister : China, 29 jaar, jonge Chinese topatlete die Li onder zijn hoede heeft genomen om alle 8000m toppen te beklimmen. Soort persoonlijk slaafje waarvan wij zelfs nooit de echte naam vernemen. Running sister dienen wij haar te noemen volgens Li. Dit zou een verwijzing zijn naar de ultramarathons die zij loopt. Zij spreekt enkel en alleen Chinees.

Mingwa : Nepal, 29 jaar, leider klimsherpa rope fixing team, beklom eerder al zes 8.000 m toppen, haalde de top van de K2 een eerste keer in 2014.

Sanghai : Nepal, 33 jaar, mijn klimsherpa, we haalden samen top van G2 in 2014. Stond eerder ook op de top van de K2. In totaal 6 toppen. Dit wordt zijn tweede beklimming op K2.

Neema : Nepal, 43 jaar, klimsherpa van Sophie, met wie ik eerder Everest noordzijde beklom in 2016. Stond al 9 keer op de top van Everest. Eerste poging op K2.

Pemba : Nepal, 36, klimsherpa van Noal, 11 geslaagde 8000m beklimmingen waarvan 7* Everest

Chan Dawa Sherpa: Nepal, 37 jaar, expeditieleider basiskamp, beklom alle 14 8.000m toppen tussen 2000- 2013 waarbij 6 tweemaal en Everest naast 2* langs de zuidkant ook eens langs de noordkant.

Voeg hier nog 6-tal Nepalese sherpa en 3 Pakistaanse hoogtedragers aan toe en dan hebben wij ongeveer heel het team.

Maandag 16 juli
Basiskamp (5100m) – kamp 1 (6100m)

Om 5u30 trekken wij erop uit. Sophie neemt de lead vanaf de eerste meters van de echte beklimming. Het is erg warm. Ikzelf en Noal volgen in haar voetsporen en tegen 13u kunnen wij ons installeren in kamp 1. De rest van het team volgt in de daarop volgende uren. Onze Chinese vrienden komen slechts rond 18u toe … een teken aan de wand ? Ik slaap samen met Noal en diens sherpa in 1 tent. In het midden geraak ik gesandwiched wat niet bepaald confortabel slapen is.

Dinsdag 17 juli
Kamp 1 (6100m) – kamp 2 (6650m)

Wederom neemt Sophie het initiatief en wij geraken vlot in kamp 2. Wij geraken net voor de grote sneeuwval binnen. De wind blijft echter gelukkig laag. Ook de andere teamleden komen in de loop van de namiddag toe. Sommigen van hen, ondermeer de Chinezen, zitten al aan de zuurstof. Ook nu weer is mijn nacht als in een sardienenblik allesbehalve verkwikkend.

Woensdag 18 juli
Kamp 2 (6650m) – kamp 3 (7200m)

Vandaag sneeuwt het niet alleen maar neemt de wind ook toe. Ik voel mij in mijn element op dit parcours van mixed rots, ijs en sneeuwbeklimmingen en neem uren de lead. Tegen de middag passeren wij aan een intermediair kamp opgezet door de Japanners. Het begint zowaar te stormen en we nemen contact op met het basiskamp. Dawa dringt aan om verder te gaan tot kamp 3. Ik trek meteen door en Sophie en Noal vergezellen me na een goed uur. Het traject wordt steeds zwaarder en de poedersneeuw komt langs alle kanten op ons af. Een aantal secties worden een echte hel. Een van de rotssecties is intussen een sneeuwrivier geworden waar aan grote snelheid poedersneeuw naar beneden stroomt. Ik krijg het bijzonder moeilijk om houvast te houden en ik kruip slechts langzaam naar boven. Daar volgt er een laatste rots traversée waarna een sneeuwbeklimming volgt tot kamp 3. Inmiddels zijn Jake en Thomas (team Dan Mazur dat met ons meeklimt) tot op mijn hoogte gekomen en neemt Jake de lead. Ik ben maar al te blij dat hij het ploegwerk door de sneeuw voortzet en ik mij in zijn spoor kan nestelen. De poedersneeuw en de wind is echter zo hevig dat binnen een fractie van een seconde zijn spoor uitgewist is. Ik verlies dan ook snel terrein en als even later Sophie en Noal ook in de buurt zijn, kan ik samen met hen kamp 3 bereiken met onze sherpa’s die er – ondanks de wind –  in slagen om iedereen in tenten onder te brengen. Het is wachten op de andere teamleden. Die blijken echter niet meer te komen.

Hoewel zij met zuurstof klimmen, zijn ze blijven overnachten in het intermediair kamp van de Japanners. Wat nu ? Gaan wij op hen moeten wachten ? Wordt het team gesplitst ?

Wederom is mijn nachtrust afhankelijk van deze van mijn tentgenoten. Ik slaap dus de helft van hen ..

Donderdag 19 juli
‘stuck in’ kamp 3 (7200m)

S’ochtends vernemen wij dat ons koord fixing team geen enkele vooruitgang heeft kunnen boeken en dat het geen zin heeft om tot kamp 4 te gaan. Het weer is ook bijzonder onzeker en de vraag is of ons fixing team ook vandaag wel uitrukt om kamp 4 en hoger te beveiligen. Dit wordt frustrerend. Elk uur dat wij zonder zuurstof langer op deze hoogte doorbrengen zonder vooruitgang te maken, kan ons duur te staan komen. Het komt alleszins Marek, onze Adidas atleet van Tsjechië zeer duur te staan. Hij zou ons vanop de Cesen route vergezellen in kamp 4 om vandaar verder door te klimmen zodra de hogere toproute beveiligd was. Wat wij op dat moment niet wisten, is dat de door Polen beloofde hulp aan hem nooit gekomen is. Uitgeput van het quasi eigenhandig opzetten van de Cesen route kan hij zich geen verder uitstel veroorloven en is verplicht om af te dalen. Ook zijn tweede poging mislukt op deze manier.

In de loop van de dag komt de rest van ons team toe. Ze zijn beter uitgerust dan ons. Ze klimmen en slapen sowieso met zuurstof.

Het blijft echter zenuwslopend. De weerberichten spreken elkaar tegen, het nieuws van onze koord fixatie team is tegenstrijdig. Wat gaan we doen ? Eindigt ons avontuur hier ? Op een bepaald moment krijgen wij het ‘bevel’ van in te pakken en terug af te dalen. Daar gaat de droom … Mentaal krijgen wij een dreun. Maar wij twijfelen om te dalen … het basiskampt zegt dat er de week erop misschien nog wel een nieuwe kans komt. Dit laatste lijkt ons niet te stroken met de lange termijn weersberichten. Verder voelen vooral Sophie, Noal en ikzelf dat wij na de geleverde inspanningen niet onmiddellijk gaan kunnen herhalen.

Uiteindelijk wordt beslist om de nacht af te wachten en om 6u s’ochtends een nieuwe status te maken.

De rustdag met 3 in een kleine tent op deze hoogte doet mij geen deugd. Het moet nu snel naar boven kunnen gaan om geen verdere energie meer te verliezen.

Vrijdag 20 juli
Aankomst kamp 4 (7550m)

Om 6u krijgen wij groen licht om verder te gaan tot grote opluchting van iedereen.

Rond 11u30 komen wij aan in kamp 4 gelegen op de ‘schouder’ van de K2. Het kamp ligt op het lage gedeelte van de schouder. De meeste expedities plaatsen hun kamp 4 zo’n 150 m hoger omdat dit de topdag iets korter maakt maar onze vooruitgeschoven team van 7 topsherpa’s van 3 verschillende expedities was tot hier toe niet verder dan hier geraakt met het fixeren van touwen en door het slechte weer al enkele dagen aarzelde om verder door te steken. Van hieruit krijg je in principe een zicht op de top en vooral de impressionante ‘bottleneck’ en zijn overhangende ‘serac/ijsformatie’ die de laatste grote verdedigingsmuur van de K2 vormen. Het is daar dat over het succes van de meeste expedities en de levens van hun deelnemers wordt beslist. Daar hebben de grote drama’s van 2008 (net 10 jaar geleden) en 1993 maar ook deze van de eerste beklimmingen in de jaren 30, hebben plaatsgevonden.  Het sneeuwt echter vrij hard en wij hebben geen enkel zicht op wat ons te wachten staat. Tegen 12u kunnen Noal, zijn sherpa Temba en ikzelf in een tentje kruipen.

Nogmaals bevind ik mij gesandwiched tussen Temba en Noal en elke beweging van de ene kan ik bijna niet anders als doorgeven aan de ander. Van slapen komt er dus niet veel in huis maar deze keer lig ik wel met een zuurstofmasker op mijn neus die mij tot rust brengt. Hoewel het zuurstofpeil op het laagst mogelijke staat (0.5) voel ik een enorm verschil met de voorbije nacht. Mijn ademhaling is rustig en gedurende een 3-tal uren voel ik een grote sereniteit waarbij heel de familie- en vriendenkring de revue passeert en mij op 1 of andere manier komt steunen. We schieten rond 17u terug in actie. Onze rugzak strippen wij van alles wat enigszins niet nodig is om naar de top te gaan. Wij prepareren onze enige echte maaltijd van de dag die ons bovendien nog eens 24 uren verder moet brengen. Op het menu een pastasoep van Ierse makelij aangevuld met witte rijst en aardappelpuree poeder. Ik heb al slechter gegeten op meer dan 7500m.

Om 20u staan Noal en ik als eerste klaar om naar de top te trekken. Het is gestopt met sneeuwen en het lijkt een heldere nacht te worden hoewel onze frontlampen niet ver reiken. Ik aarzel met te vertrekken want ik voel mij echt niet in staat om de groep te trekken en de weg te openen. Er ligt veel te veel verse sneeuw om door te ploegen. Het initiatief nu nemen gaat mij teveel krachten kosten die mij wel eens de top zouden kunnen kosten. Ik vind dat ik mijn deel meer dan gedaan heb tussen kamp 2 en kamp 3 en reken nu op anderen om hun verantwoordelijkheid te nemen. Ik denk bij mijzelf vooral aan diegenen die als sinds kamp 2 of zelfs vroeger (in het geval van onze Chinese teamleden) aan de zuurstoffles hangen. Uiteindelijk nemen 2 sherpa’s het voortouw gevolgd door Noal en mijzelf. Als vierde persoon heb ik toch al min of meer voetsporen voor mij waarin ik kan stappen.

S’nachts klimmen heeft altijd iets speciaals. Eigenlijk leef je uren afgesloten van alles en iedereen en je probeert te raden waar je ongeveer bent op basis van je hoogtemeter en beschrijvingen die je ooit gelezen heb. We passeren uren op de ‘schouder’ van de K2, het minst steile gedeelte van de beklimming waarop maar af en toe vaste touwen zijn voorzien. Voor de rest dienen we ons te oriënteren op basis van kleine vlagpaaltjes die om de 100m geplaats zouden moeten zijn. Het is echter nogal mistig en onze sherpa’s lopen regelmatig verloren. Zo wordt het af en toe bijzonder steil waarbij we nog enkel de voorste tanden van onze krampons gebruiken terwijl er geen enkele vorm van protectie (vast touw) is. Elk evenwichtsverlies is dodelijk. Je voelt aan de zenuwachtigheid dat men zoekt naar de juiste weg.

Na een 4-tal uren neemt de stijgingsgraad plots weer enorm toe en hebben wij terug voeling met de vaste touwen. Wij zijn ongetwijfeld begonnen aan de beklimming van de fameuze bottleneck en richting de beruchte ‘traversée’, horizontale oversteek, onder de grootste sérac, ijsformatie, die over ons hangt vanop de top van de K2. Juist op dat moment vervangt de sherpa van Yoshi, onze Japanner, diens zuurstoffles. Ik kan niet anders dan wachten want er is geen plaats om te passeren zonder het leven van ons 3 in gevaar te brengen. Door dit oponthoud verliezen we voeling met de groep en het geeft mij een mentale slag. Ik vond het tempo tot hiertoe in het ‘peleton’ al moordend en zonder enige rustpauze maar nu we gelost waren, leek het ook niet meer houdbaar. Yoshi was sowieso al de traagste klimmer van ons allemaal maar nu zag ik nog de mogelijkheid en bezat ik nog de kracht om hem te passeren om terug aansluiting te krijgen. Integendeel, de secties van quasi verticale rots maar vooral ijsklimmen volgden elkaar in sneltempo op en ik kreeg het steeds moeilijker op de ijsklimsecties. Mijn techniek begon er zienderogen op achteruit te gaan en ik begon op kracht en op touw te klimmen wat ik natuurlijk fysiek snel cash begon te betalen. Krampen schoten in mijn armen en het scenario van opgave werd plotseling heel reëel. Ik zocht hopeloos naar scheurtjes in het ijs om mijn vingers of mijn voeten te kunnen zetten maar ofwel waren er geen ofwel kon ik ze niet zien. Mijn vervloekte bril was immers constant bewasemd en met het zuurstofmasker, balaclava en downsuit kap op, is je lateraal zicht sowieso bijna onbestaande. Doordat het touw zo goed als bevroren was, had ook de jumar (veiligheidsblokkage systeem)  er weinig vat op. Als ik dan enkele meters gewonnen had en toch weer plots mijn footing verloor, gleed ik gewoon terug naar beneden. Iedere keer een emotionele shock om toch maar terug tot stilstand te komen maar vooral een fysieke en mentale slag dat ik geen meter hoger was geraakt. De voorste tanden van mijn krampons kregen maar geen vat op het ijs en ik dacht steeds maar aan het nieuwe paar ijswaterval krampons die ik in het basiskamp had liggen. Hoewel ze zeker van pas hadden kunnen komen, had ik ze op aanraden van andere klimmers, toch niet meegenomen om gewicht te besparen. De universele krampons moesten volstaan.

Ik werd radeloos en begon stilaan alles en iedereen te vervloeken inclusief mijn sherpa Sanghai. Ik kreeg maar geen informatie van hem terwijl hij toch al eerder de K2 beklommen had ? ‘Sanghai ‘where the f** are we ? Sanghai, when the f** is this going to end ? Sanghai, how many more of these f** vertical ice sections ?’ maar geen antwoord. Wel voel ik zijn frustratie dat wij nu zo langzaam vorderen en de top misschien niet gehaald kan worden. Maar hij laat mij ook wel aanvoelen dat het niet meer zo ver kan zijn***.

Intussen begint het te dagen. Normaal een voor mij overdonderend mystiek moment op dit soort bergen. Ik kan er mij nu echter nauwelijks voor warm maken. Eén keer zie ik in de verte de typische gele band, een tweede keer zie ik dat wij ons boven een enorme grote grijze wolkenmassa bevinden waardoor slecht 1 piek (Broad Peak ???) prikt. Het laat mij echter allemaal koud. Ik kan er niet van genieten. Ik kijk naar boven en zie Yoshi pijnlijk langzaam maar ogenschijnlijk stoïcijns zichzelf naar boven zeulen. Hij houdt er een andere techniek op na. Hij plant zijn volledige voeten tegen de wand en – hangende aan het touw – spant hij zijn lichaam op om zo voetje per voetje zich naar boven te trekken. Origineel en geleend van het rotsklimmen als je moe bent en je weet je verzekerd aan een hoger gefixeerd touw. Maar levensgevaarlijk in onze omstandigheden waar we gebruik maken van een dun statisch touw voor veiligheid. De staat van deze touwen en de verankering is dikwijls zeer bedenkelijk. Ik check bij elk anker de staat van het touw om te beslissen of ik het al dan niet gebruik … de dood van Serge ligt nog maar 2 weken achter ons en ook een andere Sloveense klimmer Thomas had al een bijna doodservaring achter de rug toen zijn touw knapte. Yoshi legt heel zijn leven in de handen van het touw. De minste scheur en hij ligt op 10 seconden 3000m lager. Maar toch ontleen ik zijn idee maar dan enkel om een beetje tot rust te komen en de krampen uit de ledematen te schudden, tussen de enkele klimmeters die ik maak. Het helpt.

Het blijft echter maar verticaal en net op het moment dat ik denk dat ik niet de minste kracht in mijn armen nog heb om mij zelfs maar in evenwicht te houden, laat staan verder naar boven te klimmen, komt er plots een horizontale breuk van amper een halve meter en een sneeuwondergrond. Ik zet mij uitgeput neer en plots stuift Jake mij voorbij : “Congratulations Paul ! Thanks for all the preparatory work ! You did it ! We are there”. Ik antwoord Jake** : “What the f* are you talking about ? I am exhausted, I have no idea how far it still is, I can’t climb any ice section anymore !” Hij roept terug ‘It’s over Paul, it’s finished, no more difficulties, we are now apparently on the boring walking section of the snowdome of K2, it’s just a matter of a couple hours, see you at the summit’. Ik kijk op en zie inderdaad enkel en alleen nog maar een grote sneeuwberg voor mij.

Het geeft mij een enorme boost. Amper een half uur later, kijk ik voor het eerst over de rand van de K2 over Chinees territorium. Rest nog een enorme sneeuwcorniche in de vorm van een maan te beklimmen die de top van de K2 vormt. Ik heb inmiddels aansluiting gevonden bij enkele andere teamleden en halfweg deze corniche troepen alle klimmers samen … wij hebben het touwfixeringsteam ingehaald en de allerlaatste secties naar de top zijn nog niet beveiligd. Sommige willen zich met hun ijsaxen zelf een weg naar de top banen maar het verstand haalt het uiteindelijk van de emotie. Een laatste stuk touw van 100m wordt van achter naar voor doorgegeven en 1 van de jongste sherpa’s toont zijn kunnen door quasi in 1 ruk naar boven te klimmen. Een uur later zetten wij ons allemaal terug in beweging en om 8u lokale tijd staan wij met zo’n 25 klimmers en sherpa’s op de top.

Zaterdag 21 juli
Top van de K2 (8644m)

Het weer is niet schitterend. Wij hebben maar flarden van vergezichten en worden geteisterd door mini sneeuwtornado’s. De ene is al enthousiaster als de ander maar het is in de drukte niet zo simpel om een paar leuke foto’s of video’s te maken. Bij het planten van de Belgische vlag en het besef dat nog nooit een Belg hier gestaan heeft, komt er wel wat emotie los. Het blijft echter nogal koeltjes. Het is ook nogal bewolkt om de omgeving te filmen wat mij ontgoochelt. Er zijn nogal wat primeurs in ons team : de eerste Zwitserse, de eerste Mongoolse, de eerste Latijns-Amerikaanse, de eerste Ier (met kans om levend terug te keren), verschillende sherpa met dubbele beklimming wat exceptioneel is, een record 3detopbeklimming door een Pakistaan … Ik wandel al snel naar de ‘uitgang’ om aan de afdaling te beginnen. Ik voel immers een enorme druk om hier levend vandaan te komen. Op de terugweg staat Sanghai echter mij met een Gopro gade te slaan. Ik ga op hem af en wij slaan in elkaars armen en gedurende enkele seconden komen de emoties los.

Paul-hegge-K2

Dan beginnen wij samen aan de lange gevaarlijke afdaling van liefst 2000m tot kamp 2.

Ik neem met plezier wraak op de ijssecties met snelle rappels en bevindt mij vrij snel in de traversée van de bottleneck. Omwille van het mistige weer is de zichtbaarheid echter miniem. Een voordeel of een nadeel ? Voordeel is dat ik niet onder de indruk ben, het nadeel is dat ik geen echt beeld krijg van het beroemdste gedeelte van de berg.

Spannend wordt het nog op de schouder van de K2. Sanghai en ik bevinden zich voortdurend in de wolken waardoor de zichtbaarheid dikwijls nul is en wij onze weg niet kunnen terugvinden. Wij wachten geduldig af tot wij een vlagje zien en dalen dan zo snel mogelijk af in die richting totdat de wolken zich weer sluiten etc… Het zou niet de eerste keer zijn dat hier bergklimmers hun leven verliezen. De faces van de K2 zijn immers zo immens en als je niet de juiste ‘uitgang’ vind, je je makkelijk kan terugvinden op onafdaalbare pistes. Het is hier dat in 2008 o.a. Wilco Van Roijen (Nederlandse topklimmer) de verkeerde kant uitliep. Met het nodige geduld vinden wij de gefixeerde touwen echter terug en vanaf dan is het relatief éénvoudig : één opéénvolging van tientallen rappels, uren aan een stuk. Het is een kwestie van concentratie, zeker bij elke wissel en bij het kruisen van opkomende klimmers. Een kleine vergissing is immers meestal fataal.

Rond 17u30 kom ik toe in kamp 2. Noal, Sophie en Krishna zijn reeds verder afgedaald en hopen nog in ons basiskamp te geraken. Kamp 2 was voor mij het doel. Ik ben sowieso veel te vermoeid om nog op een veilige manier verder af te dalen. Zo’n 50 rappels scheiden mij van de echte veiligheid maar kamp 2 is veruit het minst onderhevig aan lawines en ik kan er eindelijk eens alleen slapen. Op deze hoogte werkt mijn satelliettelefoon en ik kan zowel met Nathan (op vakantie in Spanje) en met Thaïs bellen om hun met goed nieuws gerust te stellen. Ik ben er nog niet maar ik begin er wel in te geloven dat ik hier heelhuids vandaan kom. Met een liter water probeer ik de krampen ten gevolge van extreme dehydratatie weg te houden. Nog een kommetje koude rijst tegen de honger en we kunnen na meer dan 36 uren eindelijk even slapen. Om 6u s’ochtends begin ik – zo hoop ik toch – een laatste keer mijn zware boots, klimharnas en klimijzers aan te trekken.

** Jake, Brit, was op 21 jarige leeftijd ooit de jongste om de Everest te beklimmen en daarmee ook de 7 summits. Daarnaast houdt hij ook het wereldrecord van de beklimming van alle hoogste bergen in Noord-Amerika (binnen de maand of zo). Samen met Thomas van Slovenië vormt hij een klein team met 3 sherpa’s dat gecoördineerd wordt door de legendarische Dan Mazur. Wij hebben al met elkaar gesympathiseerd bij de trekking naar het basiskamp en wij beklimmen als één team de K2.

***Nu terug in het basiskamp en met het huidige inzicht, begrijp ik ook wel dat hij mij niet zoveel kon zeggen want de condities op deze berg kunnen dermate van dag tot dag verschillen dat de – in mijn ogen – haast onoverkoombare en talrijke ijsklimsecties op een andere dag gewoon een verticale zachte ijs ladders zijn waar je makkelijk met je krampons inslaat etc…. Gisteren kwam Sanghai ook nog eens langs bij mijn tent waar al mijn klimmateriaal te drogen lag. Bij nadere inspectie blijkt ook wel dat de voorste tanden van mijn universele krampons compleet bot blijken te zijn. Sinds de aankoop 5 jaar geleden zijn ze inderdaad nooit meer scherp geveild en hebben ze ondermeer drie 8000m toppen beklommen. Winst of verlies zit hem dikwijls in details.

Zondag 22 juli
Terug in basiskamp

Om 14u schuif ik aan voor lunch in onze hoofdtent. Noal, Sophie en Krishna zijn nog de avond voordien om 21u teruggeraakt. Na mij volgt een uur later Viridiana en Yoshi van Japan sluit de rij om 21 uur, moment waarop onze kok zijn ‘overwinningstaart’ aan het hele team kan voorstellen. Of Yoshi dit nog bewust heeft meegemaakt, betwijfel ik echter.

Het is opletten geweest tot op het einde. Tijdens mijn laatste 100m echte afdaling probeert een laatste sneeuw lawine mij nog in extremis mee te nemen terwijl onze expeditieleider Dawa op wacht staat te kijken vanuit het geavanceerd basiskamp met een fles cola in de hand …Ik was mij van geen kwaad bewust en sta maar net op tijd op de rotsen aan de rand van de sneeuwgang (couloir) tot grote opluchting van Dawa. Een cola later, vertrek ik voor de laatste keer door de ijswaterval van de gletsjer naar ons basiskamp met Sanghai. Op een week tijd is de ijswaterval compleet veranderd en bijzonder mooi met veel diepe riviertjes, gletsjervijvers maar vooral bijzonder gevaarlijk geworden. Op een bepaald moment glijdt mijn rechtervoet onderuit en ik kom met mijn volle gewicht op 1 van mijn trekkingstokken terecht die echter compleet doorplooit. Een harde landing op de rug volgt maar zonder erg. Over enkele dagen zal die bloeduitstorting in de lage rug vergeten zijn en ik heb gelukkig een reserve trekkingstok in het basiskamp voor de terugweg. Na 1,5 uur vlakt de gletsjer eindelijk uit en volgt nog een ‘eeuwig durende’ sleepwandeling tot het basiskamp. Het is op enkele dagen tijd hoogzomer geworden en de halve meter sneeuw op de gletsjer is doorboord door kanaaltjes en omgeturnd tot een fakirbed met ijs als nagels van 50 cm. Verbazend hoe je van de ene ijsnagel op de andere stapt en maar af en toe doorzakt …

Terwijl ons team volledig is en al terug in het basiskamp of in volle afdaling is, zijn de andere teams op weg naar de top vandaag. In het bijzonder het Amerikaanse Madison team (met wie onze sherpa’s samen de touwen hadden aangebracht) en een deel van het Japanse team (die tot kamp 1 de touwen gefixeerd hadden). Er zijn er nogal wat die op hun stappen terugkeren maar de meerderheid haalt de top. Een Pakistaanse hoogte drager geraakt in moeilijkheden en is een tijdje vermist maar wordt uiteindelijk teruggevonden en kan door 2 andere sherpa’s worden ontzet.

Bij de afdaling komt echter 1 van de Japanners ten val bij de fameuze ‘bottleneck’, locatie van de meeste drama’s op deze berg en ook deze keer is het verdict onherroepelijk. Het lichaam van de amper 41-jarige Watanabe blijkt niet te bergen.

Maandag 23 juli

Terwijl de Amerikaanse en Japanse klimmers die gisteren topten nog volop aan het afdalen zijn en vandaag allemaal in het basiskamp verwacht worden, is er nog een enkeling (Spanjaard) wiens toppoging wij volgen via zijn expeditieleider die zijn ‘tent’ zo wat in onze eettent heeft opgezet. Om 9u30 staat hij op de top en nu hopen dat hij – waarschijnlijk als laatste – veilig kan terugkeren. Dan sluit de berg zich weer op voor minstens een jaar. Het weer is immers aan het keren. Vandaag ook weer zwaar bewolkt, typisch Belgisch, weer. De 3 dagen zonder veel wind op grote hoogte zijn voorbij en op die korte periode heeft waarschijnlijk een record aantal klimmers de top van de K2 gehaald zonder dat het ooit stralend weer is geweest. De steeds preciesere weersvoorspellingen maken dit mogelijk. Over enkele dagen zal er geen spoor van menselijke activiteit hier nog te bespeuren zijn, tenzij een spoor van uitgebrande afbakken van dragers die te ‘lui’ zijn geweest om de afval terug te zeulen en zich er zo makkelijker van af maken.

Het goede nieuws is dat Pakistaanse dragers vertrokken zijn om over 3 dagen hier aan te komen om het basiskamp mee te ontruimen. Dat wil zeggen dat wij aanstaande donderdag onze terugreis kunnen aanvatten. Onze hoogtedragers gaan morgen nog één keer naar kamp 1 en 2 om eventueel resterend materieel te recuperen. Zij liever als ik ….

Onze Chinese vriend Li probeert Sophie, Noal en mij te overtuigen om alsnog met hem ook Broad Peak te beklimmen. Wij zijn immers geacclimateerd, alle touwen zijn in plaats (door andere expedities) en er zijn nog zuurstofflessen genoeg (o.a. door ons zeer beperkt gebruik). Alles is op zijn kosten en hij huurt de nodige helicopters om aan het einde terug naar Skardu te vliegen zodat wij even snel daar kunnen zijn als dat wij gewoon terug zouden trekken. Ook voor de permits wordt gezorgd. Aanlokkelijk, niet ? Waarom zou hij dat doen ? Natuurlijk beseft Li dat zijn kans op de top veel groter is als hij een groter team heeft. Even daagt het ons dat dit natuurlijk een unieke kans is en een unieke prestatie. Maar al heel snel beseffen wij dat dit totaal niet volgens onze filosofie is (met zuurstof van lage kampen en zonder echt zelf de berg te leren kennen) en ten tweede moeten wij ook toegeven dat onze fysieke conditie niet van die aard is om dit risico te nemen. Het grote verschil tussen diegenen die veel en die weinig zuurstof nemen, is de staat van fysieke paraatheid en recuperatie vlak na een beklimming. Noal, Sophie en ikzelf zijn wel degelijk ‘leeggezogen’ en wij willen ons niet kunstmatig naar de top zeulen. Dus het antwoord is neen. Het weerhoudt Li niet om samen met zijn ‘assiste’ 5 sherpa’s te strikken voor dit nieuwe korte (3-daagse) avontuur. Ik blijf serieuze bedenkingen hebben met de benadering van Li maar ik moet zijn ‘ongelofelijke drive’ wel respecteren.

Dinsdag 24 juli

Vannacht heb ik geweend gelijk een klein kind. Ik schoot om 1u wakker en herbeleefde het gedeelte  van de slotklim tussen de schouder van de K2 en de top. Hoewel het grootste gedeelte van die beklimming s’nachts gebeurde en bij de afdaling alles in wolken en mist was gehuld, kwam mij het traject nu glashelder naar boven door een combinatie – vermoed ik – van het onderbewuste en eerdere lectuur over de beklimming. Ik zat met een ei in de maag, met leegte en machteloosheid in de armen … en die spanning moest er blijkbaar uit.

Is dit de reden waarom er zo weinig klimmers terugkomen naar K2 ? Is dit de reden waarom klimmers als Ed Veisturs (alle 14, 8000’ders) of meer recentelijk Tunj Findic (13 van de 14) stuk voor stuk met bewondering naar de K2 blijven kijken maar vooral met opluchting dat ze deze ooit hebben beklommen en dit nooit meer hoeven te doen ? Ze draaien er echter hun hand niet voor om de Everest verscheidene keren met ‘plezier’ te beklimmen. Mijn gevoel is eerlijk gezegd ook wel zo : ‘Everest any time, K2 never again’ maar dit is natuurlijk mijn huidig, bijzonder vers, aanvoelen.

Maar is het toeval dat er dit weekend een nieuw record is gevestigd door een Pakistaanse drager die de top van de K2 nu 3* heeft gehaald en er maximum 10 mensen (waaronder 5 van onze sherpa nu) ooit de top 2* gehaald hebben. Op de Everest ligt het aantal voor beide records bijna 10* hoger.

K2 zat sinds die fatale maar prachtige avond 4 jaar geleden op de terugweg van de beklimming van de Gasherbrum II onder mijn huid. Deze berg was mijn ultieme uitdaging, mijn ultieme limiet. Dat is ook zo gebleken. Ik ben hier echt op mijn grenzen gebotst. De K2 heeft mij bijna klein gekregen maar heeft mij uiteindelijk toch een kansje gegeven om even op zijn hoogste kruin te mogen staan. Ik ben ontzettend dankbaar dat dit toch is mogen lukken maar het heeft bloed, zweet en tranen gekost. Het is mijn ultieme limiet in die zin dat de balans tussen klimplezier en afzien, tussen mentale boost en psychisch lijden, tussen mystiek en doodsangst, onevenwichtig was. Ik heb meer afgezien dan plezier beleefd, ik heb mentaal meer geleden dan ik er een boost van gekregen heb, ik heb nauwelijks enige mystieke beleving gehad terwijl de doodsangst reëel was. Zelfs terwijl ik dit nu van mij af probeer te schrijven, komen de tranen in de ogen. De grens is bereikt. Het hoeft dus niet meer.

Groot team : verklaring voor succes ?

Samen met het Amerikaanse Madison team en de Japanners, was ons team veruit het grootste met 10 teamleden en ongeveer 15 ondersteunende sherpa (inclusief voorklimmers die touwen fixeren) en hetzelfde voor de Amerikanen. Het is enkel door de samenwerking van deze 3 teams in het fixeren van de touwen en in het afstemmen van de data van klimmen waarbij ons team als eerste de finale klimweek begon en de dag erop telkens gevolgd werd door respectievelijk de Amerikanen en de Japanners, dat wij succesvol zijn geweest. De ramp van 2008 was grotendeels te wijten aan een gebrek aan samenwerking en coördinatie waardoor er niet op tijd de nodige touwen gefixeerd waren en er te weinig ruimte in de verschillende kampen waren. Dit hebben wij kunnen vermijden door samen te werken en elkaars tenten te gebruiken. Bovendien heeft iedereen energie kunnen sparen door in elkaars voetsporen letterlijk te kunnen stappen. Het blijft desalniettemin verbazend dat zoveel mensen op 3 dagen de top haalden. Het weer is daar natuurlijk ook een belangrijke factor in … het was niet mooi maar het was bijna windvrij wat cruciaal is voor succes. De inschatting hiervan is enkel mogelijk geworden door de bijzonder accurate weersvoorspelling (per 100m hoogte, locatie etc…). Ik ben er zeker van dat men vroeger – zonder deze informatie – de expedities had afgebroken in dezelfde omstandigheden. Andere factor is het gebruik van extra zuurstof vanaf steeds lagere hoogtes (waarbij ik mijn bedenkingen heb). Desalniettemin blijft een succesratio van 100% voor ons team, 75% voor de Amerikanen en 60% voor de Japanners (met 1 dodelijk slachtoffer) toch wonderbaarlijk. De ervaring van de betrokken teamleden zit daar toch ook wel voor iets tussen. Gezamelijk hadden wij als team meer dan 100 succesvolle 8000m beklimmingen achter de rug.

Maar als straks iemand beweert dat hij solo de K2 beklommen heeft … weet dan dat deze berg niet solo beklommen kan worden !  Elk ander kleiner team heeft gewacht tot alles in plaats is om dan gebruik te maken van het werk van de anderen.

Zonder al het werk van mijn teamleden evenals van de Amerikanen en de Japanners had ik zelf nooit op de top gestaan.

Over Altitude Dream

Altitude Dream is marktleider in de Benelux op het gebied van hoogtetraining. Al meer dan 10 jaar helpen we sporters bij het realiseren van hun dromen en brengen we mensen zonder hoogteziekte op de berg van hun dromen. Altitude Dream is geen bedrijf. Altitude Dream is een droom.
 Een droom die leidt tot het maximaal benutten van onze mogelijkheden.